.JPG)
درست در آغازین ساعات بامداد ۸ ژانویه ٢٠٠٢ (١۸ دی ماه ١٣۸٠) بود، که نخستین واحد هفتاد نفری از نیروهای آلمانی در چوکات آیسف یا نیروهای حافظ صلح وارد فرودگاه بگرام در شمال افغانستان گردید. این پیش قراولان نخستین نیروی خارجی در چوکات توافقات بن بودند، که وارد این کشور می شدند.
البته افغانستان قبل براین، حضور نظامیان خارجی را تجربه کرده بود. اما ورود نیروهای مورد اشاره با توافق سازمان ملل، در نوع خود بی سابقه محسوب می شد. از آن هنگام تاکنون افغانستان میزبان دو نخست وزیرآلمان از احزاب رقیب بوده، که قدرت را در این کشور به دست آورده اند.
بگومگوهای کرزی و شرودر؛ نخستین باخت وبرد
هر چند حامد کرزی رییس دولت موقت افغانستان در سفر به آلمان از روابط حسنه دیرینه با این کشور سخن گفت، اما دولت آلمان روشن ساخت که رهبری نیروهای بین المللی تامین کننده امنیت در افغانستان را بر عهده نخواهد گرفت.
بنابراین کرزی در واقع در متقاعد ساختن آلمان برای بر عهده گرفتن رهبری نیروهای بین المللی حافظ صلح یا آیسف، یک شکست دیپلماتیک خورد. این نخستین شکست دپلماتیک او در روابط بین المللی بود.
اما کرزی پس از تغییر موقعیت خود، توانست از تدوام این شکست ها پیش گیری کند. چراکه موفق شد دید آلمان نسبت به افغانستان را، با یک تغییر صد و هشتاد درجه ای بچرخاند. یعنی کشوری را برای ماموریت های دشوار آماده سازد، که درمورد گسترش نیروهای نظامی خود فراتر از مرزهای کابل تردید داشت.
نخستین ماموریت نظامی خارج از کابل
نخستین محل ماموریت نظامیان آلمانی در خارج از پایتخت افغانستان، کندز در شمال این کشور ذکر گردید. شورای امنیت سازمان ملل متحد اعلام کرد، که نظامیان آلمانی تا روزهای پایانی سال ٢٠٠٣ (اوایل دی ماه ١٣۸١) وارد کندز خواهند شد. تصمیم شورای نامبرده از جانب پارلمان آلمان تائید گردید، و این نیروها برای نخستین ماموریت خارج از کابل به آن استان فرستاده شدند.
استان های شمالی از امن ترین مناطق در افغانستان شمرده می شوند. اما با حضور نظامیان آلمانی در کندز، این نیروها هدف شورشیان و آماج حمله کنندگان انتحاری قرار گرفته اند که در برخی موارد شماری از آنها جان خود را از دست داده اند. این درحالیست که نظامیان آلمانی در افغانستان جدا از ماموریت های امنیتی، در آموزش و تجهیز پلیس ملی این کشور نیز نقش برازنده ای را بر عهده گرفته و تعدادی از خودروها و جنگ افزارها را نیز برای این نیروها سپرده اند.
کنفرانس برلین و نقش آلمان
کنفرانس برلین که با اشتراک برخی از کشورهای کمک دهنده برای افغانستان دایر گردیده بود، دستاورد بزرگی برای جلب کمک های بیشتر برای بازسازی، برقراری امنیت و توسعه سیاسی برای این کشور بوده است.
در مراسم افتتاحیه این کنفرانس که میزبان آن کشور آلمان بود، گرهارد شرودر نخست وزیر این کشور گفت که بازسازی افغانستان باید شتاب بیشتری یابد. آقای شرودر در جریان سخنرانی درین کنفرانس از پرداخت ٣٢٠ میلیون یوروی وعده داده شده درکنفرانس توکیو یاد آور شد، و از جامعه جهانی خواست تا در اجرای کمک ها به افغانستان شتاب بخشند.
شرودر و وزیران آلمانی کرزی
گرهارد شرودر درست دو روز پس از انجام نخستین انتخابات ریاست جمهوری افغانستان، وارد کابل پایتخت این کشور گردید. آقای شرودر زمانی به این شهر رسید، که هنوز نتایج انتخابات به درستی روشن نبود. او در دیدار با مقامات افغان گفت، که اطمینان دارد حامد کرزی برنده نخستین دور انتخابات خواهد بود. این اظهارات آقای شرودر از جانب سایر نامزدهای مقام ریاست جمهوری که در رقابت با آقای کرزی قرار داشتند، نوعی جانبداری آلمان از نامزد مشخص پنداشته شد. با اعلام نتایج انتخابات و پیروزی آقای کرزی، برای استقبال گرم از شرودر رنگین دادفر سپنتا، محمد امین فرهنگ، سهراب علی صفری و اعظم دادفر یعنی چهار وزیر آلمانی افغانی تبار آقای کرزی، به کابینه ی انتخابی راه یافتند. این چهار وزیر همه در شهرهای معروف آلمان زندگی داشته و در تبعید به سر می برده اند.
دوستان اندک رنج
در پی کشته شدن سه سرباز آلمانی در نتیجه ی یک انفجار در کابل، به یکباره زمزمه های خروج نیروهای آلمانی از افغانستان در میان شهروندان آلمانی بلند گرفت. این زمزمه ها در حال حاضر سبب فاصله دیدگاه ها در میان شهروندان و دولتمردان این کشور گشته است. چراکه دولتمردان آلمان خواستار حضور و اشتراک در عملیات نظامی علیه ترور به رهبری آمریکا هستند. اما بر اساس نظر سنجی مجله آلمانی "فوکوس" و موسسه تحقیقاتی "اینفراتست"، دو سوم شهروندان این کشور مخالف ادامه حضور نظامی کشور خود در افغانستان می باشند. براساس گزارشات سازمان های گوناگون، با گذشت هر روز این مخالفت ها رنگ تازه ی بخود می گیرد. چراکه دولت آلمان خروج نیروهای نظامی کشورش از افغانستان را، افتادن این کشور به دام تروریستان می داند.
مثلا ولفگانگ شویبله وزیر کشور آلمان، بدیلی در مقابل تمدید ماموریت ارتش و پلیس این کشور در افغانستان نمی‌بیند. از نظر وی صلح و امنیت بایستی از طریق تمهیدات نظامی در این کشور برقرار شود.فرانک والتر اشتین‌مایر وزیر خارجه آلمان (از حزب سوسیال دمکرات) نیز، از جمله خواهان مشارکت بیشتر کشورش در آموزش ارتش افغانستان می باشد. اما ادموند اشتویبر نخست وزیر ایالت بایرن (از حزب سوسیال مسیحی)، مخالفت خود را با استقرار بیشتر سربازان آلمانی در افغانستان اعلام کرد. وی گفت در این حوزه کشورهای دیگر اولویت دارند. در عین حال یورگن تریتین رییس فراکسیون حزب سبزها تصریح کرد، که دولت آلمان فرصت مهمی را برای تغییر راهبرد (استراتژی) خود از دست داده است. وی از میزان افزایش بودجه آلمان در حد ۲۵ میلیون یورو برای کمک به بازسازی افغانستان انتقاد کرد، و گفت که این بودجه به هیچ وجه برای انجام چنین کاری کافی نیست.
مرکل و تجدید پیمان در کابل
با انتخاب خانم آنگلا مرکل نخستین نخست وزیر زن آلمان و با توجه به دیدگاه وی، روابط این کشور با ایالات متحده بیشتر و بیشتر گردید. او همچنین با حمایت از سیاست خارجی آمریکا، همکاری کشورش با ایالات متحده در افغانستان را سرعت بیشتری بخشید. مرکل برای دولت افغانستان و حامیان غربی این کشور وعده داد که هیچ یک از نظامیان آلمان را از افغانستان خارج نخواهد کرد. به این ترتیب او در واقع خواستار همکاری های بیشتر برای از میان برداشتن ترور و دهشت افکنی در افغانستان گردید. در عین حال اعلام آمادگی آلمان برای اشتراک در عملیات جنوب افغانستان، در واقع خبر خوشی برای رهبران آمریکا بود. چراکه این کشور همزمان با اعلام این خبر، یکی از متحدین نظامی خود یعنی ژاپن را از دست داد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر