سفرحامدکرزی به پاکستان؛ هیاهو برای هیچ

حامد کرزی بار دیگر پاکستان رفت کشوری که در ده سال گذشته مقصد بیشترین شمار سفر ها و اندکی ترین میزان دست آورد های ریس جمهوری افغانستان بوده است.

دیدارهای تشریفاتی ای که بسیاری آنرا هیاهوی برای هیچ می خوانند و کل نتیجه اش را ژست گرفتن در برابر دوربین رسانه ها و چند عکس یادگاریی می دانند که در بایگانی رسانه ها مانده است

دوستی٬ برادری مبارزه ی مشترک با تروریسم و آوردن ثبات به افغانستان ازکلیدی ترین واژه هایست که بیشترین کاربرد درین دیدارها داشته است اما کمتر نشانی در عمل از آن دیده شد.

مجریان دستگاه دپلماسی افغانستان اینبار سفر آقای کرزی را متفاوت و جدی تر از قبل می خوانند و تعیین پیش شرط از سوی کرزی برای سفرش را شاهدی برین مدعا می آورند. حامد کرزی پیش از رفتن به پاکستان گفته که اگر سفرش به پاکستان نتیجه ی مثبت نداشته باشد روابط دو کشور را وارد مرحله ی جدید تنش و تیره گی خواهد کرد.

چرا کرزی نگران است ؟

حامد کرزی درین سفر به پاکستان دیگر نه با یک ژنرال نظامی کودتاچی و نه هم با یک بازرگان غیر سیاسی طرف است بل بامردی رو در رو می شود که ۲۱ سال پیش و پس از سقوط اتحاد جماهیر شوروی در نخستین دور نخست وزیری اش ۱۹۹۲ میلادی بزرگترین عامل شکست تشکیل دولت توسط مجاهدین و رفتن افغانستان به جنگ های داخلی دانسته می شود.

نوازشریف نگاه متفاوت منطقه ی به افغانستان دارد بویژه اینکه برای اجرای سیاست هایش در افغانستان برگ برنده ی حمایت وهابی های عرب و افراطیون طالبانی را نیز در دست دارد و پیش از دیدار با حامد کرزی با فرستادن مشاور ارشد خارجی و امنیت ملی اش سرتاج عزیز در مقر وزارت خارجه ی افغانستان آن را به رخ آقای کرزی کشیده است ما به دلیل روابط گذشته تماس های با طالبان داریم اما ما آنها را کنترل نمی کنیم و زمانی شورای عالی صلح افغانستان از ما خواست که زمینه ی ملاقات را با طالبان و بازگشت مصون آنها را فراهم کنیم آن زمانی بود که ما این روند را فراهم کردیم و آنان توانستند به هدف شان برسند. (۲۱ جولای ۲۰۱۳ )

صدور مجوز سفر برای نمایندگان طالبان که برای ایجاد دفتر به قطر رفتند و تسهیل زمینه ی رفت و برگشت مصون آنان در حقیقت پیش پرداختی بود برای اثبات نقش تاثیر گذار پاکستان در معادلات جنگ و صلح افغانستان و پاکستان با اجرای این مانور به دولت افغانستان فهماند که راه جنگ و صلح درین کشور از پاکستان می گذرد و طالبان نیز تا آنکه در خدمت اسلام باشند سربازان فدا کاری هستند که در راستای منافع اسلام آباد می جنگند.

پاکستان و دغدغه ی هند در افغانستان

نگاه ستراتیژیک دولت پاکستان در قبال افغانستان با توجه به نقش هند طراحی می شود و کارت بازی طالب و ابزار های دیگر هم وقتی رو می شود که افغانستان از تن دادن به خواستهای پاکستان بر سر مسایل مربوط به حضور هند سر باز زند.عمده ی نگرانی پاکستان آنست که نزدیکی افغانستان و هند این دو کشور را بر سر حمایت از بلوچ های آزادی خواه پاکستان متحد کند و این نزدیکی سبب بی ثباتی بیشتردر پاکستان گردد در ضمن پاکستان کنسلگری های هند در نزدیکی مرزهایش با افغانستان را بیشتر از مقاصد دپلماتیک لانه های استخباراتی می داند که بر ضد منافع انکشور در افغانستان فعالیت دارند. امضای موافقتنامه ی ستراتیژیک میان کابل و دهلی جدید هم بنزین بیشتر بر خرمن نگرانی های پاکستان ریخته است . و درخواست حامد کرزی برای دریافت کمک های نظامی و اعلام آمادگی هند برای سپردن تجهیزات نظامی به افغانستان این وضعیت را پیچیده تر کرده است.

پاکستان و افغانستان پس از ۲۰۱۴

پاکستان از ۱۹۴۷میلادی که از بدنه ی هند جدا شد رابطه ی پر فراز و نشیبی را با افغانستان تجربه کرده است . خط مرزی دبورند و چگونگی موضعگیری دولت های بر سر اقتداردر افغانستان از داعیه پشتونستان کلیدی ترین محور در تعیین چگونگی روابط دو کشور بوده است. اما جهاد افغانها در برابر اتحاد جماهیر شوروی و مهاجرت سیل آسای افغانها به پاکستان و حمایت آنکشور از مجاهدین به پاکستان فرصت داد تا گزینه ی سومی را هم در اختیار داشته باشد و آن بحث عمق ستراتیژیک در افغانستان است. که توسط ژنرال ضیا الحق مطرح شد و پاکستان سود کلانی هم از آن برد. پاکستان در سالهای جهاد در لباس حامی مجاهدین به محور توجه ی جهان مبدل گشت و جهانیان را قناعت داد که در مسایل افغانستان می شود اینکشور را از عینک پاکستان دید. این راهبرد با روی کار آوردن طلبان به قدرت در سالهای ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۱ میلادی تا رویای تبدیل کردن افغانستان به صوبه ی (ایالت) پنجم آنکشور نیز پیش رفت.

حادثه ی یازده سپتامبر و کشیده شدن پای جامعه ی جهانی بویژه ایالات متحده ی آمریکا در افغانستان سبب شد تا پاکستان بخشی از امتیازات کلانش درین کشور را از دست دهد. امضای موافقتنامه ی راهبری میان کابل و واشنگتن فرصت وصلت افغانستان از راه پاکستان به دنیا را ازین کشور گرفت و سبب گردید تا پاکستان در تعین سیاست گذاری های غرب نسبت به افغانستان از چشم جهانیان افتاده و به انزوا رود هرچند هنوز دنیا برای برگشتاندن ثبات به افغانستان وپایان خشونت ها با توجه به نقش تعیین کننده ی آنکشور بر طالبان و سایر گروه های شورشی خود را نیازمند پاکستان می داند.

حالا که افغانستان در روابطش با دنیا بویزه ایالا متحده ی آمریکا وارد فاز جدیدی می شود پاکستان نگران از دست دادن آخرین برگه های بازیش می باشد و برای حفظ جایگاه حد اقل فرصت در سیاستگذاری های افغانستان به باز تعریف سیاست هایش نیاز مند است که با توجه به ۳ رویداد مهم در ۹ ماه ی آینده شکل خواهد گرفت.

افغانستان تا ۹ ماه آینده سه رویداد مهم را تجربه خواهد کرد . در گام اول سرنوشت امضای موافقتنامه ی امنیتی با آمریکا روشن خواهد شد. موافقتنامه ی که در آن ایجاد پایگاه های نظامی نیز جادار و آن طوری که حامد کرزی ریس جمهوری افغانستان می گوید آمریکایی در آن خواستار ایجاد نه پایگاه نظامی در افغانستان شده است. گام دوم انتخابات ریاست جمهوری و رویکار آمدن حکومت جدید برای افغانستان است که افغانها با رفتن به پای صندوق های رای آنرا تعیین خواهد کرد . گام سوم خروج نظامیان بین المللی از افغانستان است که بیشتر کشورهای اروپایی کاهش قابل توجه ی در شمار سربازان شان در افغانستان خواهد آورد .

سه رویداد مهم پیش رو و ۹ ماه باقیمانده از عمر دولت حامد کرزی سایه ی سنگینی بر سفرش به پاکستان خواهد داشت و تا حد زیادی از جدییتش می کاهد. نوازشریف درین سفر به حامد کرزی در سیمای ریس جمهور در حال رفتن نگاه کرده او را مهره ی سوخته ی میداند و قرار نیست حرف های جدی و برگه های تاثیر گذاریش را به او رو کند. شریف با درک وضعیت در حال رفتن آقای کرزی هیچ قول جدی به او نخواهد داد و هیچ وعده ی عملی هم از او نخواهد گرفت. و بیستمین سفر آقای کرزی به باکستان خلاصه خواهد شد به ژست گرفتن٬ لبخند زدن٬دست فشردن و چند عکس یادگاری .

حامد کرزی ؛ ذوحیاتین سیاسی

"اگر من را یک دست نشانده می نامند برای اینکه سپاسگزار آمریکایی ها هستم بگزار بنامند. بگذار این نام دیگرم باشد. بدون حمایت آمریکا افغانستان یک کشور اشغال شده توسط همسایه ها القاعده و هراس افگنان بود"

 

 این بخشی از سخنان حامد کرزی ریس جمهوری افغانستان است که در گفتگو با شبکه ی تلویزیونی سی آن ان سخن می گفت مردی که ۱۱ سال پیش به حمایت جهان به ويژه ایالات متحده ی آمریکا زمام امور را به عنوان ریس اداره ی موقت بر عهده گرفت .

اما کرزی دیگر ریس اداره موقت نیست و خود را ریس جمهوری منتخب می داند. او دیگر نه اینکه خود را دست نشانده ی آمریکا نمی خواند که با یک چرخش دراماتیک ژست ضد آمریکایی گرفته ملی گرا می شود و آمریکا را متهم به تلاش برای تجزیه ی افغانستان می کند و در مورد حضور نظامیان بین المللی اینطور سخن می گوید: اگر اینها(نیروهای خارجی) بعد از اعلام دولت افغانستان که حملات هوایی به خانه های مردم افغانستان متوقف شود باز هم به این حملات ادامه بدهند حضور اینها از نیرویی که برای جنگ علیه ترویسم آمده اند به نیروی علیه مردم افغانستان و نیروی اشغالگر تبدیل می شود در این صورت تاریخ گواه است که افغانها به آن چکونه برخورد می کنند.

 حامد کرزی این سفر را چگونه پیموده ؟ چگونه مردی که برای وفاداریش به آمریکا از دست نشانده خواندنش نمی هراسید آمروز آنان را اشغالگر خوانده و از برخورد تاریخی افغانها با اشغالگران سخن می گوید؟آیا می شود حرفهای حامد کرزی را جدی گرفت؟ فاصله ی حرف تا عمل حامد کرزی کجاست؟

نگاه کوتاه بر موضعگیری های حامد کرزی در بیش از ده سال گذشته نشان می دهد که بزرگترین مشکل آقای کرزی در روش مدیریت اش بوده است  کرزی در سیمای یک ریس جمهور منتخب ادای  یک رهبر سنتی متمایل به سلاطین را در می آورد  و در روش دولت داری به جای قانون و اصول مداری به تاکیتک و معامله گری متکی بوده است. به همین دلیل کمتر موضعگیری ثابت از او دیده شده است این برخورد باعث شده تا بسیاری ها کرزی را با بیش از اینکه بازیگر هوشیاری بدانند او را سیاستمدار معامله گر و بیمار می خوانند.

 

در ۲۹ سپتامبر سال ۲۰۰۷ میلادی وقتی حامدکرزی از سفرش به آمریکا برگشت سر صبح نشست خبری برگزار کرد و در برابر دوربین رسانه ها اعلام کرد که حاضر است با  ملاعمر رهبر طالبان و گلبدین حکمتیار رهبر حزب اسلامی مذاکره کند. 

 

هر چند پیش ازین نیز کرزی از تمایلش برای گفتگو با طالبان سخن گفته بود اما این نخستین بازی بود که بی پرده و با چنین صراحتی از ملاعمر و حکمتیار دعوت به مذاکره می کرد . کرزی درین سخنرانی پا را فراتر گذاشته و اعلام کرد که اگر نشانی این دو رهبر شورشی را داشته باشد  شخصآ برای مذاکره به آنها می رود.

 

او با صراحت هرچه تمام گفت که برای ملا عمر تدابیر امنیتی هم خواهد اندیشید و ازاو حمایت خواهد کرد. همزمان برای جامعه ی جهانی هم دو گزینه پیشنهاد کرد حمایت ازین طرح یا حذف او از قدرت.

ظاهرآ پس از آنچه کرزی گفت جامعه جهانی گزینه ی دوم را انتخاب کرد. برایش فرصت داد تا برای رسیدن به ملاعمر تلاش کند.

حامد کرزی درین راستا گامهای جدی و تکان دهندی هم برداشت که برای بسیاری ها در افغانستان شوکه کننده بود از سازمان ملل خواست تا اسامی فرماندهان طالبان را از فهرست سیاه حذف کندو فهرست نامهای ۲۰ تن از اعضای ارشد این گروه رابه همین منظور به شورای امنیت این سازمان فرستاد شورای عالی صلح تشکیل داد و به بهانه ی تسهیل روند گفتگو شمار گسترده ی از زندانیان طالبان را نیز از زندانهای تحت اداره ی دولت افغانستان و خارجی ها آزاد کرد و برای رهایی زندانیان طالب با پاکستان نیز وارد مذاکرات جدی شد که منجر به رهایی هزاران طالب ازین زندانها گردید.

حامد کرزی برای ترمیم چهره ی طالبان و تفکیک طالب از القاعده نیز تلاش و پیکار گسترده ی را آغاز کرد تا جهانیان را قانع کند که طالبان دیگر با القاعده پیوندی ندارند از همین رو در موضعگیری هایش همواره تلاش کرد تا جنایت های که طالبان مرتکب می شدند را به آنها نسبت ندهد و اصطلاح جدیدی را وارد فرهنگ اصطلاحات سیاسی دولتی ساخت که دیگر فعالیت های هراس افگنانه را به دشمنان مردم افغانستان پیوند می داد در برابر دوربین رسانه ها قرار می گرفت و اعلام می کرد که این کار کار طالبان نیست.  هر چند طالبان خود پس از هر اقدام هراس افگنانه ی  با فرستادن پیام کتبی یا صوتی به رسانه ها مسوولیت آنرا بر عهده می گرفتند.

طالبان را برادر خواند و بر برادر خوانده گیش با آنان به شدت پا فشرد هر چند مورد هجوم سیل آسای انتقادات رسانه ی و افکار عامه در درون و برون از مرزها قرار گفت اما به دفاع از بردار خوانده گیش با طالبان پرداخت و در اپریل ۲۰۱۲ میلادی در سخنرانی گفت : بعضی ها در دولت افغانستان و در مطبوعات سر من قهر می شوند وقتی می گویم طالب برادر این ها می گویند چرا می گویی؟ ول من این خطاب برادر را ایلا دادنی نیستم( ترک نمی کنم) هر چند اعتراض هم شود این را ایلا دادنی نیستم. 

تلاش های کرزی جهانیان را واداشت تا در فصل جدید از ماموریت شان در افغانستان گزینه ی مذاکره و تعامل با طالبان را در پیش گیرند.

این تلاش ها تازه داشت نتایج ابتدایی اش را نشان می داد که واکنش حامد کرزی را بر انگیخت و به نقطه ی تضاد میان او و حامیان بین المللی اش تبدیل شد اوج این تضاد در زمینه ی گفتگو با طالبان گشایش دفتری برای این گروه در قطر بود که دولت افغانستان ضمن بی خبری از گشایش دفتر طالبان در قطر ابتدا با آن به شدت مخالفت کرد اما پس از آنکه  به کج بحثی و اخلال روند مذاکرات  متهم گردید به گشایش این دفتر تن داد.

کرزی ایجاد دفتر طالبان در قطر بر افراشتن پرچم امارت اسلامی و تابلوی این گروه را در حقیقت باخت بازی برای خود پنداشت.  بازیی که سالها برای رسیدن به آن تلاش کرد. کرزی گمان می کرد که به آمریکا این اجازه را نخواهد داد تا با طالبان وارد گفتگو های مستقیم گردد بنآ در چانه زنی های سیاسی از دو آدرس با آمریکا وارد معامله خواهد شد یک ریس جمهور منتخب و دوم پل ارتباطی برای رسیدن به طالبان (نماینده طالبان).

حالا که کرزی خود را بازنده ی اصلی درین بازی می داند به هر گزینه متوصل می شود تا مانعی دست یافتن توافق میان آمریکا و طالبان گردد.

پس ازین دیگر کرزی نه یک مصلح خیر اندیش که خود به مخل روند صلح مبدل گشته است و ظاهرآ در عکس تلاش های قبلی اش گام بر می دارد . با برجسته ساختن نیم رخ زشت طالبان که تا حالا بر آن پرده انداخته بود میخواهد افکار عامه را در برابر آمریکا و طالبان هر چه بیشتر تحریک کند و درین راستا بی سابقه ترین انتقادات از طالبان و آمریکایی ها را آغاز کرده است.

 در ۱۰ مارچ ۲۰۱۳ طالبان را متهم کرد که انگیزه ی شان از بمبگذاری زمینه چینی برای حضور دراز مدت آمریکاست و در ۱۲ جون ۲۰۱۳ در واکنش به حمله ی انتحاری در مقابل درب ورودی دادگاه عالی اعلام کرد که دیگر طالبان با اعمال شان نشان می دهند که در خدمت دشمنان اسلام هستند و وسیله ی دست خارجی ها شده اند.

در ۳ اپریل ۲۰۱۳ در واکنش به حمله ی انتحاری در ولایت فراه گفت که ؛ ملت افغانستان این مسلمان کشی و کشتار عامه توسط طالبان را بی پاسخ نخواهد ماند؛ 

این نخستین باریست که طالبان مورد حملات لفظی اینچنینی مردی قرار می گیرند که خود در تراشیدن پیکر جدید این گروه و تبدیل کردن آن به یک هیولای هولناک در چندین سال گذشته نقش کلیدی داشته است.  مردی که روابطش با طالبان را بر داشتن رابطه ی نیک با آمریکا ترجیج داد و برای اینکه دیگر طالبی از سوی نیروهای بین المللی بازداشت نشود تا پای جان ایستاد و بر هر دری کوبید تا عملیات شبانه ی آمریکایی را متوقف کند . آمریکا را تهدید به رسوایی رسانه ی کرد تا جلو حملات هوایی نیروهای بین المللی را بگیرد و زندانیان طالبان را از بگرام آزاد کند. 

در ۱۹ جون ۲۰۱۳ میلادی اعلام کرد که در مذاکرات با طالبان در قطر شرکت نمی کند و باصدور اعلامیه ی گفت که در عقب گشایش دفتر طالبان در قطر قدرت های بیرونی قرار دارند و تا زمانی که روند صلح کاملآ افغانی نباشد در آن شرکت نمی کند. درین اعلامیه بار دیگر بر طالبان تاخت که خدمت ستراتیژی و اهداف بیگانگان قرار گرفته اند.

آمریکا هم پس از ایجاد شوک و تکانه ی جدی که زنگ بیدار باشی برای کرزی بود درب دفتر قطر برای طالبان را قفل زد. آمریکا با ایجاد دفتر برافراشتن پرچم امارت اسلامی و تابلوی طالبان با یک تیر دو هدف را نشانه رفت برای کرزی فهماند که دیگر فصل امتیاز گیری در لباس طالب به پایان رسیده است و در ضمن  طالبان را نیز فهماند که در صورت نرمش قابل توجه هنوز گزینه ی برگشت به قدرت را می توان روی میز داشت. 

بکتاش سیاووش در گفتگو با روزنامه ماندگار: افغانستان دربن‌بست خاموش و پیش از توفان قرار دارد

آقای سیاوش با سپاس از این‌که آمادۀ گفت‌وگوی ویژه با روزنامۀ ماندگار شدید. نخست از شما در بارۀ وضعیت جاری در کشور می‎پرسم. وضعیت را در حال حاضر چگونه می‎بینید؟

من فکر می‌کنم که وضعیت کنونی کشور در نتیجۀ رهبری ناسالم دولت یعنی هر سه قوه، در یک بن‌بست اعلام ناشده قرار گرفته است؛ حالا با توجه به این وضعیت، حکومت هم نمی‌تواند کاری کند و جامعۀ جهانی هم کاملاً در افغانستان درمانده شده است.نیروهای نانو آرام‌آرام بار سفر را می‌بندند، آن‌ها در فکر رفتن از کشور هستند. از سوی دیگر، با گذشت هر روز فشار طالبان هم بر دولت بیشتر می‌شود، آن‌ها از یک طرف آمادۀ صلح و حتا شرکت در انتخابات می‌شوند؛ اما از جانب دیگر، جان شهروندان بی‌گناه ما را می‌گیرند و انتحار می‌کنند. ما در وضعیت دشوار قرار گرفتیم، این بن‌بست خاموش و پیش از توفان است.دو رویداد مهم پیش‌روی مردم قرار دارد؛ انتخابات ریاست‌جمهوری و خروج نیروهای خارجی. پس از خروج نیروهای خارجی وضعیت چه‌گونه خواهد شد؟باور من این است پس از ۲۰۱۴ رنگ‌و بوی جنگ در افغانستان تغییر خواهد کرد و این جنگ از مشروعیت نیروهای بین‌المللی به جنگ امریکایی تقلیل خواهد یافت. تنها نیروهایی‌که در کشور باقی خواهند ماند، نیروهای امریکایی خواهند بود؛ آن‌ها هم در برخی از پایگاه‌ها می‌مانند و کشورهای دیگر عضو ناتو از افغانستان خارج می‌شوند.حالا نگرانی این است در شرایطی که ما حمایت بیش از چهل کشور را داشتیم و سازمان ملل هم از افغانستان حمایت می‌کرد، نتوانستیم از حضور گستردۀ نیروهای بین‌المللی به نفع خود استفادۀ درست کنیم؛ اگر امریکایی‌ها به تنهایی در افغانستان بمانند، کشورهای همسایه و رقیب واشنگتن، حضور آن‌ها را با اتحاد جماهیر شوروی مقایسه خواهند نمود.آیا ما شاهد یک انتخابات دموکراتیک در سال ۲۰۱۴ خواهیم بود. آیا ما می‌توانیم یک زعیم و رهبر درست برای نجات کشور برگزینیم. در کل آینده را چطور می‎بینید؟اگر مردم بتوانند رهبر و زعیم ملی خود را در انتخابات پیش‌رو برگزینند، نیازمندی ما روز تا روز به جامعۀ جهانی کم‌تر خواهد شد. اگر پس از ۲۰۱۴ نظام قبیله‌یی و خانواده‌گی دوام کند و کرزی بازهم پافشاری‌ ماندن در قدرت را کند، یا یکی از اعضای خانواده‌اش را به قدرت برساند و جهان هم به نحوی چراغ سبز نشان بدهد، آینده را به شدت هم به دنیا و هم برای مردم وحشتناک می‌بینم. ولی امیدوارم دنیا درک کرده‌ باشد که فصل نظام حاکم در افغانستان به پایان رسیده است و هم خود مسوولان نظام حاکم، باید زمینه را برای مردم مساعد بسازند که خود مردم قدرت را به دست بگیرند.جناب سیاوش بیش از یک دهه است که دولت در یک مسیر مشخص گام بر نداشته است، یعنی در یک سر درگمی به سر می‌برد؛ این سر درگمی ناشی از چیست؟در این ده سال در رأس نظام آقای کرزی قرار داشت و او علاقه‌مند رهبری یک نظام شخصی بود. اگر بحث صلح با طالبان پیش می‌آید او تلاش می‌کند که این بازی‌های سیاسی طوری به نتیجه برسد که در آن کرزی قهرمان باشد. اگر بحث مجادله با نیروهای خارجی به میان می‌آید، بازهم می‌بینیم که رییس‌جمهور خودش را پیش می‌کشد. آسیب کلانی که در ده سال گذشته دولت ما را به ناکامی مواجه کرد، این است که حامد کرزی به یک اجماع ملی باور ندارد. او به یک ساختاری باور ندارد که در آن تمام اقوام، گروها، احزاب و سازمان‌های سیاسی خود را بیابند.در تمام قالب‌ها یک چیز به فکر آقای کرزی می‌آید و آن خودش است؛ اگر بحث صلح هم به میان می‌آید، باید قهرمانش کرزی باشد و اگر پارلمان از پا در بیاید و ناکار آمد شود، باید قهرمانش او باشد. اگر فساد است باید وی به مردم نشان دهد که این فساد را دیگران به میان آورده‌اند.حامدکرزی در فکر قهرمان‌سازی خودش است و این قهرمان‌سازی‌ها، فرصت‌های بزرگ را از ما گرفت.جناب سیاوش! شما گفتید که حامدکرزی می‌خواهد از خود یک قهرمان بسازد، آیا شما فکر نمی‌کنید چهرۀ نقابین رییس‌جمهور نزد مردم افشا شده است؟چند استراتژی را حامد کرزی پیش گرفته است که از آن طریق می‌خواهد خود را تبرئه کند:نخست: نیروهای بین‌المللی را در افغانستان حامد کرزی آورده است؛ نیروهای بین‎المللی هم آقای کرزی را آورده اند. حالا جالب است که او در واپسین روزهای عمر حکومتش می‌خواهد خود را به مردم یک چهرۀ ضد غربی نشان بدهد. او در گفت‌وگوهایش چهرۀ ضد غربی می‌گیرد و می‌گوید: اگر امریکا فلان کار را کرد، اشغال‌گر است و… چون او می‌داند که این مسأله در بعضی از مناطق کشور مصرف داخلی دارد، به ویژه مناطق جنوبی. وی با این ترفند می‌خواهد به مردم نشان دهد که من باور دارم نیروهای امریکایی اشغالگر است، ولی چیزی از دستم بر نمی‌آید.آقای کرزی با این کارش می‌خواهد توجه و رضایت مردم مناطق جنوبی را به خود جلب کند.مسأله دیگر، حساسیت مردم افغانستان در برابر پاکستان است. باتوجه به این، در شرایط حساس و دشوار، آقای کرزی مسألۀ دیورند را مطرح می‌کند که من خط دیورند را به رسمیت نمی‌شناسم و نیز هشدار می‌دهد که پاکستان باید خود را اصلاح کند. حتا این کار آقای کرزی باعث شد، شماری از منتقدان نظام هم آماده شوند که گذشتۀ سیاه و ننگین او را پشت سر بگذارند و در کنارش بیاستند. اما وقتی حکومت جدید در پاکستان به صحنه می‌آید، آقای کرزی پیش از اعلان نتایج رسمی انتخابات این کشور، به نواز شریف تبریکی می‌دهد.عمران خان چندی پیش گفت: آقای کرزی دیورند را به رسمیت نمی‌شناسد؟! او نان و برق را از امریکایی‌ها گدایی می‌کند، حالا می‌خواهد یک بخشی از پاکستان را از خود بسازد که هم نان دارد، هم آب و هم برق. عمران خان افزود: اگر گدا را بالا از خود بنشانید، دعوای خدایی می‌کند. حالا ما کرزی را فرصت داده‌ایم و او دعوا دارد که خاک ما را بگیرد.در کل، رییس‌جمهور تلاش دارد خودش را برائت تاریخی دهد. ولی ابزارهایی را که او برگزیده، ابزاری نیست که بتواند آقای کرزی را از وضعیت فعلی نجات دهد.آقای کرزی در برابر تمام نا‌هنجاری‌های موجود مسوول درجه اول است، او باید پاسخ‌گو باشد.اشاره به پاکستان داشتید، این کشور همواره به گونۀ آشکار از شبکۀ القاعده و طالبان حمایت کرده است. ولی دولت افغانستان سال‌ها در برابر عملکرد آن‌ها سکوت اختیار کرده بود. در کل پاکستانی‌ها با این سیاستی که در پیش گرفته‌اند، از افغانستان چه می‌خواهند؟پاکستان چیزی را که از افغانستان می‌خواست، در سه دهۀ پسین به دست آورده است. دولت افغانستان باید با استفاده از این فرصت تاریخی و حضور جامعۀ جهانی برخی از مسایل مورد منازعه را با پاکستان یک‌طرفه می‌کرد. ما می‌گوییم که خط دیورند را به رسمیت نمی‌شناسیم، در حالی‌که برای رفتن به پشاور به پاسپورت نیاز داریم، وقتی با پاسپورت وارد پشاور می‌شویم، این نشان می‌دهد که ما خط دیورند را به رسمیت شناخته‌ایم.منطق این است که ما در این معضل تاریخی پای جامعۀ جهانی را بکشیم؛ اگر پاکستان آماده نیست این خاک را دوباره به مردم افغانستان دهد، ما باید در جست‌وجوی یک بدیل باشیم. در این صورت بهترین گزینه همان طرح سردار محمد داوود خان است که گفته بود در عوض این خاک، یک مسیر ترانزیتی به بحر برای افغانستان داده شود.تقاضای ما باید از جامعه جهانی این باشد که افغانستان یک کشور محاط به خشکه است، این کشور به یک راه بحری نیاز دارد؛ پاکستان باید در برابر خط دیورند یک راه بحری به افغانستان باز کند که تقاضای مردم افغانستان با موجودیت و پا درمیانی جامعۀ جهانی تحقق‌پذیر است. اگر لجاجت کنیم چیزی به دست نمی‌آوریم، در سیاست با برخورد لجوجانه همه چیز از دست می‌رود.رهبران سیاسی و شخصیت‌های ملی در شرایط کنونی، با توجه به بن‎بستی که شما به آن اشاره کردید، چه نقشی را می‌توانند ایفا کنند؟مسوولیت کلان تاریخی آن‌ها این است که از فردگرایی و تک‌روی خود را منسجم‌تر بسازند در محور یک خط فکری و یک اجماع ملی جمع شوند، تا افغانستان را از وضعیت فعلی نجات داده شود. این، یک مسوولیت دینی، ملی و تاریخی است. در ده سال گذشته یکی از ضعف‌های کلان این بود که ما تک‌روی کردیم، در نتیجۀ این تک‌روی‌ها ره به جای نبردیم. حالا زمان فرا رسیده است که همه دور یک محور برای تأمین منافع ملی جمع شوند و رسالت تاریخی‌شان را ادا کنند.آیا برگزاری انتخابات می‌تواند ما را از بحران کنونی نجات دهد؟انتخاباتی که بتواند قناعت مردم را فراهم کند، به دو چیز ضرور دارد:یک: تفاهم جامعۀ جهانی. جامعه جهانی باید تصمیم بگیرد که نظام فعلی به ماشینی می‌ماند که با تبدیل پرزه‌هایش نمی‌توان آن را سالم نگه‌داشت؛ این ماشین باید به کلی غوض شود، تا ما یک روش جدید نظام‌داری در افغانستان را روی دست بگیریم. جامعۀ جهانی باید پول لازم در اختیار ما قرار بدهد و امنیت انتخابات را تأمین کند.دوم: در درون معادلات سیاسی، اگر جناح‌های سیاسی باز هم به آقای کرزی چراغ سبز نشان دهند و چون گذشته‌ها، یک معامله به وجود بیاید و کرزی هم‌چنان در قدرت باقی بماند، این خطرناک است. نباید دیگر قدرت‌های بیرونی و شخصیت‌های ملی، با آقای کرزی معامله کنند و بازهم آن‌ها ضمانت دوام قدرت او را کنند؛ باید همه تلاش کنند تا انتخابات برگزار شود.ما دو تجربۀ تلخ انتخاباتی داریم که حتا چالش‎های آن به بیرون از کشور نیز درز کرد. در کل ما شاهد انتخاباتی دموکراتیک و شفاف نبودیم. آیا این بار یک انتخابات به دور از تقلب و شفاف در افغانستان برگزار خواهد شد؟من از مهندسی‎شدن انتخابات سخت نگران هستم، به دلیلی این‌که ادارات محلی در اختیار تیم حاکم است، اگر تیم حاکم کسی را به عنوان نامزد پیش می‌کشد، از تمام قدرت برای گرفتن رأی استفاده خواهد کرد. به گونۀ مثال: فرماندهان و والی‌های ۳۴ ولایت در اختیار تیم حاکم است.با توجه به این، نگرانی‌ها در حال اوج گرفتن است؛ تیم حاکم به یک انتخابات مهندسی‌شده تن می‌دهد.ابقای کرزی در رهبری نظام چه نتایجی در پی خواهد داشت؟اگر حامد کرزی در قدرت باقی بماند، دیگر هیچ امید و روزنۀ برای مردم افغانستان باقی نمی‌ماند؛ اگر کرزی در قدرت باقی ماند، افغانستان باقی نمی‌ماند، کوتاه این‌که باقی ماندن کرزی در قدرت پس از سال ۲۰۱۴ به معنای این است که دیگر افغانستانی وجود ندارد.در موجودیت کرزی پس از سال ۲۰۱۴، دموکراسی، آزادی و حقوق بشر نخواهیم داشت و افغانستان بر خواهدگشت به یک امارت طالبانی که ملا عمر رهبرش بود که هر چه دلش می‌خواست انجام می‌داد. اگر کرزی یک فیصد برای دموکراسی، حقوق بشر و حقوق مردم باور داشته باشد، نباید در قدرت باقی بماند، ولی اگر او برای ماندن در قدرت پافشاری کند، تمام دست‌آوردهای نیمبندی ‌که وجود دارد، آن‌هم می‌میرد و افغانستان در لبۀ پرتگاه و سقوط قرار خواهد گرفت.به باور شما به عنوان جوان‌ترین نماینده مجلس، نسل جوان و دانشگاهی در انتخابات پیش‌رو چه نقش را می‌تواند داشته باشد؛ در کل در شرایط دشوار کنونی رسالت نسل جوان چه است؟جوانان بزرگ‌ترین نقش و رسالت را می‌توانند در انتخابات پیش‌رو داشته باشند. در صورتی‌که برای این نسل فرصت و آگاهی لازم داده شود؛ با توجه به این‌که نسل نو ما، درس‌هایی از تونس، مصر و کشورهای خاورمیانه گرفته‌اند، می‌توانند نظام‌های اسبتدادی را براندازند و دیکتاتورها را از قدرت به زیر بکشند.انتخابات پیش‌رو و سرنوشت مردم، باید با رأی و حضور گستردۀ نسل دانشگاهی و جوانان رقم بخورد؛ باید رهبران سیاسی از این نیرو و قدرت دست نخورده استفاده کنند و نقش بیشتر برای آنان داده شود، تا نسل جوان در مورد سرنوشت خود و مردم خویش تصمیم بگیرند.در این اواخر وضعیت امنیتی به گونۀ سازمان‌یافته وخیم شده است. به ویژه وضعیت شمال به شدت نگران‌کننده است. شما چه فکر می‌کنید پشت سر این ناامنی‌ها کیست و چرا وضعیت روز به روز خراب می‌شود؟بدون شک دست‌هایی در کار است. نظام حاکم در این ناامنی‌ها دست دارد. از دولت توقع می‌رفت که باید تمام مناطق کشور را امن بسازد، ولی برخلاف در درون این نظام توطیه‌هایی در جریان است. حتا مناطق امن ما را ناامن می‌سازند، این کاملاً دقیق است. بحران‌زایی از درون سازمان‌دهی می‌شود، امروز در مناطق امنی مثل بدخشان، مخالفان مسلح حضور گسترده دارند و این، پرسش بر انگیز است.دولت می‌خواهد مناطقی را که ساحۀ نفوذ اپوزیسیون سیاسی است، به نحوی ناامن جلوه دهد. آن‎ها رعب و وحشت را عمداً راه‎اندازی می‎کنند، تا مردم نتوانند به پای صندوق‎های رأی بروند. دولت شاید مناطق دیگری را تا رسیدن انتخابات بدامن بسازد. رهبری دولت در مناطقی که رأی ندارد، از همین اکنون اوضاع را متشنج ساخته تا زمینۀ حضور مردم به پای صندوق های رأی فراهم نشود.بلی تلاش کلی این است که انتخابات سبوتاژ شود. در قانون اساسی آمده است: باید انتخابات سراسری برگزار شود. تیم حاکم شاید به بهانۀ ناامنی‌ها انتخابات را بر گزار نکند؛ اما اگر جامعۀ جهانی بر دولت فشار وارد کند، انتخابات برگزار می‌شود، در این صورت گزینۀ بعدی ناامن‌سازی حوزه‌های رأی‌دهی است. یعنی در گام اول سبوتاژ انتخابات و در گام بعدی ناامن‌سازی برخی مناطق، جزء برنامۀ دولت خواهد بود.شماری از رهبران سیاسی به ویژه آقای احمد ولی مسعود، طرح اجندای ملی را از چند سال بدین‌سو برای خروج از بن‎بست کنونی مطرح کرده است. به باور شما با توجه به چالش‌های موجود، این طرح چه‌قدر می‌تواند مؤثر و عملی برای رهایی از بحران موجود باشد؟تا جایی‌که من رسالۀ آجندای ملی را مطالعه کردم، طرح آقای احمد ولی مسعود یک طرح جامع و کلی برای رهایی از بحران و چالش‌های موجود در کشور است. اما باید این طرح با تمام مهره‌ها و چهره‌های ملی و مطرح کشور شریک ساخته شود. در ضمن این طرح باید در یک همایش بزرگ به همه‌پرسی گذاشته شود و تمام نخبه‌ها و کسانی که حرفی برای گفتن دارند، دیدگاها و آسیب شناسی‌ شان را در آن شریک سازند تا این طرح فربه‌تر شده و به غنامندی بیشری برسد. باور من این است که این طرحِ بسیار خوبی در شرایط فعلی افغانستان است؛ اما شرط اساسی این است که این طرح به یک اجماع کلان‌تر برسد و دیدگاه‌ها و نقد و نظر نخبه‌گان سیاسی در آن در نظر گرفته شود. در کل طرح آجندای ملی رویکرد مناسب برای عبور از بحران کنونی افغانستان است.به نظر شما راه عبور از بحران کنونی چیست؟راه عبور از بحران فعلی بسته‌گی به چند گزینه دارد:یک: برگزاری یک انتخابات شفاف و عادلانه و به دور از تقلب.دوم: تعویض چهره‌های تکراری و تغییر نظام حاکم یگانه راه عبور از بحران کنونی کشور است. ما با در نظرداشت این دو گزینه می‌تواینم از چالش‌های خطرناک موجود عبور کنیم و تنها چیزی‌که مردم افغانستان را به صلح و امنیت می‌رساند گزینش یک زعیم ملی، آن‌هم از طریق انتخابات عادلانه است. ما در این دو صورت در یک وضعیت مطلوب قرار می‌گریم.یکی از دلایلی که نظام حاکم نتوانست ریشه‌هایش را در میان مردم عمیق‌تر بسازد و از حمایت و پشتوانۀ مردمی برخوردار باشد این بود که این نظام نه ملی بود و نه مشروع. باید انتخابات بعدی این دو خلا را پر کند و مشروعیت و مقبولیت داشته باشد.عامل اصلی بحران کنونی کیست؟ چه کسی در هرج مرج کنونی مقصر اول است؟عامل اصلی بحران کنونی کسانی هستند که بیش از یک دهه در رأس نظام بوده‌اند. بحران را آنانی به وجود آورده‌اند که در ده سال در فکر تأمین منافع فردی، قومی و گروهی خویش بوده‌اند. در رأس این گروها و حلقه‌های بحران‌‎زا آقای کرزی قرار دارد.به عنوان پرسش آخر، چه‌گونه می‌تواینم به صلح پایدار برسیم؟صلح در برابر گروهای مسلح زمانی امکان‌پذیر است که نخست با یک اقتدار وارد گفت‌وگو شویم. من فکر می‌کنم که صلح پایدار در افغانستان با کنارآمدن با طالب و حزب اسلامی نمی‌آید. اگر ما این دو جریان را هم شریک قدرت بسازیم، بازهم صلح به میان نمی‌آید.اگر دولت می‌خواهد صلح پایدار در کشور به میان بیاید، طرف روشن است و آن پاکستان است. باید گفت‌‎وگوهای مستقیم و رو در رو با پاکستان با حضور و نظارت جامعۀ جهانی آغاز شود. همان طوری‌که سازمان ملل میزبان گفت‌وگوها، میان فلسطین و اسراییل بود، همین گونه بحران در افغانستان وجود دارد. باید کشورهای منطقه گفت‌وگو میان افغانستان و پاکستان را میزبانی و نظارت کنند؛ تنها در این صورت صلح پایدار در کشور به میان خواهد 

آمد.

http://www.mandegardaily.com/بکتاش-سیاوش-آجندای-ملی-طرحی-جامع-برای-ر/

طرح پیشنهادی برای اصلاحات در مجلس نمایندگان این پیشنهادات را در صحن علنی مجلس مطرح کرده و به هیت اداری سپردم:

رای گیری در مجلس باید علنی شود. دوام رای سری داوم معامله گری و (کمیشنکارییست )هر کسی مخالف رای علنیست از دید ما شریک معاملات پولیست که در پارلمان صورت میگیرد. پس از ین بنده در هیچ رای گیری سری شرکت نخواهم کرد و در هر رای گیری علنی رای خواهیم داد 

  نام آن دسته از نمایندگانی که خود یا اعضای خانواده و بسته گان شان مالک کمپنی های هستند که این کمپنی یا شرکت ها در قرار داد با وزارت خانه ها هستند باید اعلام شود 

به تمامی وزارت خانه ها دستور داده شود که فهرست آن دسته از نمایندگانی که روزانه هفته وار یا ماهانه به وزارت خانه ها مراجعه میکنند را بصورت ماهوار به جزییات در اختیار هیات اداری قرار دهد که فلان وکیل از فلان ولایت چند بار در یک روز هفته و ماه به وزارت خانه مراجعه کرده است و در هر بار خواست یا پیشنهادش چی بوده است آیا قرار داد میخواسته است آیا کسی را مقرر میکرده آیا برای حل مشکل مردم آمده بوده...... بعد هیت اداری محترم این گزارش را بدون کم و کاست در اختیار رسانه ها قرار دهد

ساختاری که زیر عنوان وزارت دولت در امور پارلمانی موجود میباشد صرفآ به دفتر کمپاین وزرا تبدیل شده که یا باید تغییر نام داده شود از وزارت دولت در امور پارلمانی به دفتر کمپاین وزرا یا هم لغو اعلام شود این وزارت تنها زمانی فعالیتش دیده میشود که وزیر استیضاح شود یا مسایل دیگر ازین دست اتفاق بی افتد که به نمایندگان تماس های تلفونی گرفته محافلی ترتیب میدهد که در آن وکلا با وزرا کله به کله شده و دیدار نمایند که این اقدام صرفآ در دفاتر کمپاین معنی پیدا میکند 

برای به وجود آمدن اصل حسابدهی و حساب گیری تمامی نماینده ها باید دارایی هایشان را ثبت کرده و با نشر آن در رسانه ها آنرا در اختیار مردم قرار دهند

:اگر پیشنهادات ما جدی گرفته نشود یا دست کم عملی نشود

کمپاین سراسری برای جمع آوری یک ملیلون امضا برای لغو پارلمان را آغاز میکنم خانه به خانه شهر به شهر میروم و برای لغو پارلمانی که خود به منبع فساد تبدیل شده تبلیغ کرده امضا جمع میکنم دوام کار مجلس معامله گر و غیر شفاف که نمک بر زخم های مردم می پاشد دیگر به سود ملت نیست یا اصلاحات یا بستن دروازه ی مجلس مصرفی

نامه به خانم ایرینا بوکووا، دبیــر کــل نهاد آموزشــی، علمی و فرهنگی سازمان ملل (یونسکو)

در پیوندبه تصمیم اخیر شورای وزیران که پخش برنامه به گویش های بیگانه را ممنوع اعلام کرده است عنوانی دبیر کل یونسکو خانم ایرینا بوکووا نامه ی نوشتم و امروز این نامه را به پاولو فونتانی فرستاده ای ويژه ی این سازمان در کابل سپردم .

متن نامه به شرح زیر است :

به نام خداوند دادگر

خانم ایرینا بوکووا، دبیر کل نهاد آموزشی، علمی و فرهنگی سازمان ملل (یونسکو)

با سلام و عرض احترام!

طبق قرار یونسکو که بیست و یکم فبروری را روزجهانی زبان مادری نامگذاری
کرده و دولت ها را مکلف به ارج گزاری، حمایت و توسعه ی زبان ها و بر
رسمیت شناختن اهمیت زبان مادری برای تشویق چند زبانی و رواج تنوع زبان ها
در جهان و در درون جوامع انسانی میداند. دولت های عضو مکلف بر رعایت
تعهدات جهانی ای هستند که پای آن امضا کرده اند. دولت افغانستان به عنوان
کشور عضو سازمان جهانی یونسکو به جای ارج گزاری حمایت و انکشاف زبان
مادری به دلایل و مصلحت های سیاسی بقصد ایجاد یک سان سازی ملی در چارچوب
حاکمیت دولتی زبان های مادری اقوام مختلف را محدود و حتی منسوخ می کند در
حالیکه تحقیقات یونسکو نشان می دهد که ترویج زبان های مادری به انسجام
همزیستی اقوام در کنار یکدیگر یاری می رساند.

مایلم با نهایت تاسف مواردی از نقض سیستماتیک این حق اساسی شهروندان
افغانستان به اطلاع آن مقام عالی برسانم:

- در ۱۰ فبروری سال ۲۰۰۸ میلادی مقامات وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان
یک خبرنگار و دو مدیر مسول را به علت استفاده از واژه های فارسی در بلخ
مجازات کرد . دولت افغانستان استفاده از زبان مادری این خبرنگار را در
سوابق کاری او یک تخلف به ثبت رساند و دوتن دیگر را مجازات نقدی
نمود.تخلف و جرم خبرنگاران از نگاه دولت افغانستان این بود که در گزارشی
که برای تلویزیون ملی افغانستان تهیه کرده بودند واژه ی دانشکده فارسی را
در متن فارسی به جای پوهنزی و دانشگاه را به جای پوهنتون استفاده کرده
بودند

- در ۳ مارچ ۲۰۱۳ میلادی دادگاه عالی افغانستان فیصله ی را صادر کرد که
به موجب آن واژه های پشتوی «پوهنتون پوهنزی پوهیالی پوهنیار پوهنمل
پوهندوی پوهنوال پوهاند» را ملکیت معنوی زبان های رسمی جمهوری اسلامی
افغانستان خواند و استفاده واژه های همسان و معادل آن که در زبان فارسی
دری که بخش بزرگی از مردم افغانستان به آن تکلم میکنند را خلاف قانون
اعلام کرد

- و در آخرین اقدام در ۲۶ فبروری ۲۰۱۳ ميلادي یعنی دقیق در چهارده همین
سال نامگذاری زبانهای مادری توسط یونسکو دولت افغانستان پخش برنامه به
زبانها و گویش های بیگانه را در رسانه هاي افغانستان ممنوع اعلام کرد. این تصمیم کابینه جمهوری افغانستان بقصد یک سان سازی ملی و محدود کردن زبانهای رایج در کشور نشان میدهد که دولت نه تنها برای رشد حمایت و انکشاف زبان هادر کشور کاری نمیکند که در صدد سیاسی ساختن زبان و بهره برداری سیاسی از آن میباشد که شدیدآ موجب نگرانی مردم افغانستان گشته است. با این فیصله بخش بزرگی از مردم افغانستان از حقوق اساسی و شهروندی شان
محروم می شوند. دولت افغانستان فارسی، دری . تاجیکی را سه زبان مختلف در
سه کشور میداند اما پیشينه زبان فارسي نشان مي دهد که فارسی، دری و تاجکی یک زبان واحد با گویش های مختلف میباشد که درسه کشور فارسی زبان امروزه رایج میباشند.
با این اقدام دولت افغانستان ارزش های بزرگ معنوی خود که جهان به نام آن افتخار میکند را از دست میدهد زبانی که دولت افغانستان نا مانوس و گویش بیگانه میداند زبان مولانا جلال الدین محمد بلخیست که یونسکو به عنوان ارزش ماندگار تاریخی فرهنگی سال ۲۰۰۸ میلادی را به نام آن مسمی کرد.

عالیجناب بوکووا !
ازآنجایی که رعایتِ حقوقِ اولیه آحادِ ملتِ و از جمله حق آزادی بیان به
وضوح در قانون اساسی‌ جمهوری اسلامی افغاستان تصریح شده است و به علاوه
رعایت مبسوطِ چنین حقوقی در قطعنامه‌های کنوانسیون‌های بین المللی به
امضای دولت جمهوری اسلامی افغانستان رسیده است، بنده مصرآ از سازمان
جهانی یونسکو میخواهم تا دولت افغانستان را متوجه ی مکلفیت ها و رعایت
تعهدات بین المللی اش نموده و جلو سیاست زبان ستیزی در کشور به بهانه ی
یکسان سازی ملی را بگیرد و با تقویت و حمایت از تمامی زبان ها فارسی دری-
پشتو ازبیکی و سایر زبان های رایج در كشور به رشد و غنامندی فرهنگ
ارزشمند مردم ما بیافزاید .

بکتاش سیاووش
نماینده مردم در مجلس نمایندگان افغانستان
کابل- ۲۰۱۳ میلادی