"هربرت کومارکوزه" فیلسوف و جامعه شناس معروف آلمانی-آمریکایی، آرامش موجودیت انسانی را صلح تعریف می کند. صلح واژه ی است دوست داشتنی، که برای بشریت بی بدیل خوانده شده است. همه ساله روز ٢١ سپتامبر (٣٠ شهریور) را در سراسرجهان به عنوان روز صلح تجلیل، و در پیوند با آن محافلی را برگزار می نمایند. ولی در تعبیر، تجلیل و موجودیت آن، نزد شهروندان هر کشور برداشت های متفاوتی وجود دارد. قطعآ این برداشت با تعبیر یک شهروند دنیای متمدن و پیشرفته با معیارهای امروزی، تفاوت کلی دارد. زیرا شهروندان دنیای متمدن صلح را فراتر ازین تعبیر نموده، و به گفتگو میان تمدن ها می اندیشند.
یک روز صلح
سازمان ملل متحد با صدور اعلامیه ی از تمام جناح های درگیر در افغانستان خواست تا ٢١ سپتامبر (٣٠ شهریور) را به عنوان روز جهانی صلح احترام گذاشته، و دست کم این روز را بدون خونریزی به پایان برسانند. این سازمان امسال در پیوند با روز جهانی صلح، در افغانستان مراسمی بمناسبت گرامیداشت ازین روز برپا کرد تا هر چه بیشتر این واژه را بر اذهان شهروندان افغان حک کند. به همین سبب کبوتران صلح در فضای پر از باروت کابل به پرواز در آورده شدند، و شهروندان خسته از جنگ افغانی نغمه های صلح را سر دادند. اما آیا برپایی چنین هیاهویی برای صلح، خواب افغان های خسته از جنگ را به واقعیت شیرین صلح مبدل خواهد کرد؟درخواست سازمان ملل برای یک روز بدون کلاشینکوف و خمپاره، از جانب نیروهای درگیر در افغانستان لبیک گفته نشد. چراکه همزمان با تجلیل این روز، جنوب افغانستان یک بار دیگر شاهد سوختن و آواره شدن ده ها شهروند این کشور بود. حتی کابل را هم برای یک روز صلح نگذاشتند، و بمبگذار انتحاری با انفجار خودروی حامل خود با گرفتن جان چند شهروند افغان و یک نظامی فرانسوی، هدیه این روز تقدیم کرد. او با این کار خود مردمی را که فقر و هراس از سیمای شان هویداست، حتی برای یک روز با ایده های آرمانگرایانه و رومانتیکی (تجلیل از صلح کاغذی) تنها نگذاشت. شهروندان کابل می پرسند که صلح برای چه کسی جشن گرفته می شود؟ چهارراه ها برای کی با پرچم های صلح مزین می شوند؟ میلیارد ها دالر برای چه به عنوان تجلیل ازین روز هزینه می شود؟ اگر این همه برای آن افغانی است که گرد و غبار جنگ از ظاهر تنیده اش هویداست و سال هاست که محروم صلح شناخته شده، دریک کلام چنین امری بی معنی و مبتذل خواهد بود. دست کم در شهر کابل که پایتخت افغانستان است و در مقایسه با شهرهای دیگر مردمان تحصیل کرده ای درآن زیست می نمایند، مردم با تجلیل از چنین روزی بی میلی نشان می دهند. در عین حال بیشترینه افرادی هستند که از موجودیت روزی به عنوان صلح با خبر نیستند. تنها چیزی که آنها در مورد این روز می دانند پیام "جود لاو" بازیگر هالیوود است، که از ورای پرده های تلویزیون های شان دیده و شنیده اند که می گوید: "من جودلاو سفیر پیس ون دی هستم" در پایان روز با تنی چند از شهروندان پایتخت در مورد احساس شان درین روز پرسیدم. این کابل نشینان با همدردی با سایر شهروندان افغان به ویژه مناطق جنوب کشور که در آتش جنگ می سوزند، برایم چنین گفتند: "روز صلح یعنی چی؟ " چراکه آنها با یاد باشندگان هلمند، زابل، قندهار و سایر استان های ناامن که در آتش باروت می سوزند و با بازگشت به منازل خود درین روز به یاد نزدیکان از دست رفته شان می افتند، و یا در فکر تهیه نان شام و فردای کودکان شان هستند، می گویند: "در چنین وضعیتی، معنی حقیقی این روز برای همیشه از میان می رود." تحفه ی ناتو وائتلاف
سازمان ملل با تاکید از همه جناح های درگیر در افغانستان به ویژه نظامیان ناتو و ائتلاف، خواست تا یک روز را برای صلح به دور از خشونت سپری نمایند. اما نیروهای ائتلاف زیر فرمان آمریکا در ولسوالی گرمسیر ولایت هلمند در جنوب افغانستان، دست کم جان چهل تن را گرفتند، که به ادعای آنها شورشیان طالب بوده اند. ولی باشندگان محل و شاهدان عینی به رسانه ها گفتند، که نیروهای ائتلاف درین عملیات بیش از بیست غیر نظامی را به هلاکت رسانیده اند. همچنین همزمان با نشر این خبر و تجلیل از روز جهانی صلح در کابل، رسانه ها از کشته شدن ده تن در عملیات نیروهای ناتو در روستای زمبلی استان هلمند خبر دادند. اما ناتو با نشر اعلامیه ای همه کشته شدگان را شورشیان طالب خوانده، و از کشته شدن غیر نظامیان اظهار بی اطلاعی می کند. این سازمان ادعا دارد پس از آنکه مورد حمله پیکارجویان طالب قرار گرفت، نیروهای آن دست بکار شده و پیکار جویان را از بین بردند. با این حال تحفه ی ناتو و ائتلاف در روز بین المللی صلح برای افغان ها، به خاک و خون کشانیدن دست کم پنجاه تن بوده است. لذا نظامیان ناتو و ائتلاف با این اقدام شان یکبار دیگر بر موقف سازمان ملل به عنوان نهاد معتبر و قابل اعتماد بین المللی، خدشه وارد کردند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر